Αρχείο
Ο φόνος και το ξέσπασμα
Του Χαριδημου Κ. Τσουκα *, Η Καθημερινή, 28/12/2008
Ακόμα και για μια χώρα εθισμένη στην υπερβολή, η κοινωνική αναταραχή που προκάλεσε ο φόνος του εφήβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, στα Εξάρχεια, ήταν πρωτοφανής. Πώς εξηγείται; Δύο παράγοντες πρέπει να ληφθούν, καταρχήν, υπόψη: η δύναμη του τυχαίου γεγονότος και η ιστορική έλλειψη εμπιστοσύνης σε βασικούς κρατικούς θεσμούς, ιδιαίτερα την Αστυνομία.
Ο καθένας θα μπορούσε να είναι στη θέση του Αλέξανδρου. Ούτε ταραχές υπήρχαν στα Εξάρχεια εκείνες τις μέρες ούτε ο μαθητής μετείχε σε βίαιες πράξεις κατά της Αστυνομίας. Τυχαία ήταν εκεί. Ο τυχαίος φόνος σοκάρει ιδιαίτερα γιατί μας καταλαμβάνει απροετοίμαστους – δεν διαθέτουμε έτοιμα σχήματα να τον ερμηνεύσουμε. Το γεγονός του τραγικού θανάτου, ιδιαίτερα όταν μεταδίδεται δραματοποιημένο από τα ΜΜΕ, δημιουργεί ένα κοινό για όλους σημείο αναφοράς, μας κάνει συμμέτοχους στην τρωτότητα της ύπαρξης, νιώθουμε παρόμοια συναισθήματα.
Τι νιώσαμε; Σοκ, απορία, οργή. Αυτά τα συναισθήματα διακατείχαν πολλούς νέους, ιδιαίτερα όσους ξεχύθηκαν στους δρόμους των ελληνικών πόλεων το Σαββατόβραδο του φόνου, την Κυριακή και τη Δευτέρα, όταν το σοκ ήταν νωπό και οι διαμαρτυρίες αυθόρμητες. Οι νέοι που συμμετείχαν σε εκείνες τις εκδηλώσεις εξέφρασαν πένθος, θυμό, ακόμη και μίσος. Εναντίον τίνος; Κατά της Αστυνομίας και εναντίον αυτών που συμβολίζει η Αστυνομία – τη δημόσια τάξη, την κρατική εξουσία, και, συνεκδοχικά, την κοινωνική οργάνωση που υπηρετεί η κρατική εξουσία. Το χρόνιο ελλαδικό έλλειμμα εμπιστοσύνης στο κράτος και τους θεσμούς εμφανίστηκε, σε πλήρη ανάπτυξη, ξανά.
Τα συνθήματα στους τοίχους της Αθήνας ήταν αποκαλυπτικά: «Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη»· «6/12/08 – Αυτή η ημερομηνία θα γραφεί με αίμα μπάτσων»· «Αλέξη μη φοβάσαι, είμαστε μαζί σου. Αυτό το κωλοκράτος θα πέσει προς τιμήν σου». Μια μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου ομολόγησε: «Πέθανε σας λέω – εκδίκηση. […] Σπάστε τα όλα. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ’ ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν» («Ελευθεροτυπία», 9/12/2008). Ενα τέτοιο «κωλοκράτος» δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε μια σάπια κοινωνική οργάνωση: «Η δημοκρατία σας βρωμάει δακρυγόνο», «Να καεί, να καεί το μπου…λο η Βουλή», «Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας».
Αυτή η μηδενιστική στάση, υποβοηθούμενη από την εύκολη προσφυγή σε βίαιες μορφές διαμαρτυρίας που παραδοσιακά χαρακτηρίζει τις αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων, οδήγησε σε επιθέσεις κατά Αστυνομικών Τμημάτων, δημοσίων κτιρίων και «αντιπαθών», στην παρούσα συγκυρία, εταιρειών όπως οι τράπεζες. Σε ένα τέτοιο κλίμα, οι ομάδες των εκ συστήματος καταστροφολάγνων ολοκλήρωσαν τον κύκλο της βίας με πυρπολήσεις και λεηλασίες ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας.
Τι εξηγεί τη μηδενιστική έκρηξη; Προσέξτε τα συνθήματα των διαδηλωτών και τα γκράφιτι στους τοίχους. Χαρακτηρίζονται από «έμμεση διαλογικότητα» – ο λόγος τους αρθρώνεται σε συνάφεια με τον περιβάλλοντα λόγο. Οι αστυνομικοί είναι «μπάτσοι», το κράτος είναι «κωλοκράτος», η δημοκρατία «βρωμάει», η Βουλή είναι «μπου…λο», οι επιχειρήσεις μάς ρουφάνε το «αίμα». Η έλλειψη εκτίμησης σε θεσμούς είναι διάχυτη. Σας θυμίζει κάτι αυτός ο λόγος; Ετσι, λίγο – πολύ, ίσως πιο κόσμια (αν και δεν είμαι σίγουρος…), δεν μιλάμε οι περισσότεροι στην καθημερινότητά μας; Ετσι δεν αισθανόμαστε για τους θεσμούς της χώρας; Οι νέοι επιστρέφουν με αιχμηρή και απροσχημάτιστη ευθύτητα τον τύπο λόγου στον οποίο είναι εκτεθειμένοι στον κόσμο των μεγάλων.
Εμείς οι μεγάλοι γιατί μιλάμε τόσο απαξιωτικά για τη χώρα; Γιατί έτσι, κυρίως, νιώθουμε. Διότι ζούμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα με σχεδόν τρικοκοσμικό δημόσιο βίο: μια χώρα που παράγει συστηματικά χαμηλή ποιότητα ζωής, αναξιοπρέπεια, ευνοιοκρατία, σκάνδαλα, και διαφθορά. Πώς να αισθανθείς στη χώρα του Μαγγίνα και του Κεφαλογιάννη, του Βουλγαράκη και του Εφραίμ, του Τσουκάτου, της «Μίζενς» και της «Μιζοκόμ»; Τι να νιώσεις όταν βλέπεις γενικευμένη αυθαιρεσία, απίστευτη ατιμωρησία, διαβρωτικό κομματισμό, κι ένα ανυπόληπτο κράτος;
Τα περισσότερα προβλήματα, βέβαια, δεν είναι καινούργια αλλά επιτείνουν χρόνια προβλήματα, τα οποία το πολιτικό σύστημα αποδεδειγμένα δεν θέλει να αντιμετωπίσει. Το καινούργιο είναι ότι, τα τελευταία τρία χρόνια, η συσσώρευση των προβλημάτων μεγάλωσε την απογοήτευση και παρόξυνε τις αντιδράσεις. Η δυσάρεστη ατμόσφαιρα διαποτίζει το λόγο των νέων μέσα από τον κυρίαρχο λόγο των μεγάλων – τις εφημερίδες, τα ΜΜΕ, τις συζητήσεις στην οικογένεια, τις κουβέντες στο πόδι. Κυριαρχεί η απαξίωση, η αηδία, η κατήφεια, η ιδιώτευση και η μοιρολατρία.
Και οι «διεκδικήσεις» των νέων; Οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες των τριών πρώτων ημερών δεν περιείχαν διεκδικήσεις, μόνο θυμό και οργή για «το κράτος που δολοφονεί». Οι «διεκδικήσεις» προέκυψαν εκ των υστέρων, με την οικειοποίηση του αυθόρμητου νεανικού λόγου από κόμματα και οργανωμένους φορείς. Η γενικευμένη «αντίσταση» (και τα συνοδευτικά αιτήματα) προβλήθηκε αναδρομικά, σε μια προσπάθεια να εκλογικευτεί η αυθόρμητη διαμαρτυρία. Προβάλλοντας πάνω του τα «αιτήματα» που «θα έπρεπε» να έχει, το ξέσπασμα μεταποιήθηκε σε «κίνημα». Η διαδικασία της εκλογίκευσης είναι ρευστή και συνιστά η ίδια ένα διακύβευμα.
Ο Αλέξανδρος ήθελε απλώς να πιει μια μπίρα με τους φίλους του στα Εξάρχεια, τίποτα παραπάνω. Το τραγικό είναι ότι «χρειαζόμασταν» το θάνατό του για να φωνάξουμε δυνατά για όλα αυτά που χρόνια μας πνίγουν. Το δράμα της χώρας είναι η αυτο-καταστροφική μανία που συχνά την καταλαμβάνει: «χρειάζεται» αίμα αθώων, «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα, και καταστροφές περιουσιών για να ταρακουνηθεί το σάπιο πολιτικό της σύστημα – αν ταρακουνηθεί…
* Ο κ. Χαρίδημος Κ. Τσούκας είναι καθηγητής στο ALBA και στο Πανεπιστήμιο Warwick.
«Οπλο» της ΕΛ.ΑΣ. οι… αυτοσχεδιασμοί
Με μοναδικό νομοθετικό πλαίσιο ένα διάταγμα της δικτατορίας
Της Δωρας Αντωνιου, Η Καθημερινή, 21/12/2008
Ενα ανενεργό νομοθετικό πλαίσιο και πολλοί αυτοσχεδιασμοί είναι τα «όπλα» που έχει να επιδείξει, διαχρονικά, η αστυνομία για την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων. Το μοναδικό νομοθετικό πλαίσιο που ορίζει τα της πραγματοποίησης διαδηλώσεων, τις ευθύνες των διοργανωτών, τους χώρους που μπορούν αυτές να πραγματοποιηθούν, τις αρμοδιότητες της αστυνομίας, είναι ένα διάταγμα της δικτατορίας, το 794 του 1971, το οποίο ουδέποτε αντικαταστάθηκε από κάτι πιο σύγχρονο και στην πράξη έχει καταστεί ανενεργό.
Σύμφωνα με όσα προβλέπει, οι διοργανωτές μιας διαδήλωσης θα πρέπει να γνωστοποιήσουν την πραγματοποίησή της στην αρμόδια αστυνομική αρχή τουλάχιστον 48 ώρες πριν. Σχεδόν ποτέ δεν ενημερώνεται η αστυνομία από διοργανωτές διαδήλωσης. Βασική πηγή ενημέρωσης για προγραμματισμένη συγκέντρωση και διαδήλωση είναι, όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., τα ΜΜΕ και τοιχοκολλημένες αφίσες, με τις οποίες προαναγγέλλεται. Από το συγκεκριμένο διάταγμα προκύπτει και ο μοναδικός χωροταξικός περιορισμός για συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, με την απαγόρευση συναθροίσεων ή πορειών σε ακτίνα 200 μέτρων από την κατοικία του Προέδρου της Δημοκρατίας και από κτίρια στα οποία εδρεύουν η Βουλή, το υπουργικό συμβούλιο και το Συνταγματικό Δικαστήριο. Η εφαρμογή αυτής της πρόβλεψης θα απέκλειε αυτόματα για τους διαδηλωτές τους κατ’ εξοχήν χώρους διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας.
Στο νομοθετικό κενό έρχεται να προστεθεί η συχνή διαφοροποίηση της μεθοδολογίας δράσης της αστυνομίας, με νέες μεθόδους να υιοθετούνται κατά καιρούς, να εγκαταλείπονται στην πορεία, να αντικαθίστανται από άλλες, στην προσπάθεια να αντιμετωπισθούν όσοι προκαλούν επεισόδια. Μόνο τα τελευταία χρόνια, από την αστυνομία δοκιμάστηκαν πολλοί διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης των διαδηλωτών. Στις αρχές της δεκαετίας, για ένα χρονικό διάστημα, η αστυνομία είχε ακολουθήσει την τακτική των «προληπτικών ελέγχων». Αστυνομικοί με πολιτικά κινούνταν στους χώρους κοντά στο προκαθορισμένο σημείο συνάντησης των διαδηλωτών και όταν εντόπιζαν άτομα που φαίνονταν ύποπτα, προέβαιναν σε προληπτικούς ελέγχους για να διαπιστώσουν εάν υπήρχε κάτι επιλήψιμο.
Παρόμοιας λογικής ήταν η τακτική «εντοπίστε, απομονώστε, συλλάβατε», που υιοθετήθηκε μερικά χρόνια αργότερα. Ομάδες αστυνομικών είχαν ως καθήκον να ακολουθούν τους διαδηλωτές και μόλις εντόπιζαν κάποια ομάδα που ετοιμαζόταν να προβεί σε έκτροπα, προσπαθούσαν να τους απομονώσουν και να τους συλλάβουν.
Μετά, ήρθε η τακτική των «ευέλικτων ομάδων συλλήψεων». Σε αυτήν, αστυνομικοί με ελαφρύ εξοπλισμό, ώστε να μπορούν να κινούνται γρήγορα, καλύπτονταν πίσω από τις διμοιρίες των ΜΑΤ. Οταν τα ΜΑΤ δέχονταν επίθεση, μετά την πρώτη απόκρουση των επιτιθέμενων με δακρυγόνα, οι «ευέλικτοι» έβγαιναν μπροστά και τους καταδίωκαν για να τους συλλάβουν.
Μετά τα κρούσματα υπερβολικής αστυνομικής βίας που σημειώθηκαν στη διάρκεια των μεγάλων φοιτητικών συλλαλητηρίων το 2006 και της μεγάλης κατακραυγής που ακολούθησε, ιδιαίτερα μετά την υπόθεση «ζαρντινιέρας», υιοθετήθηκε η τακτική «στρατιωτάκια ακούνητα και αμίλητα», όπως την περιέγραψε ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Βύρων Πολύδωρας, η οποία συμπυκνώνεται σε παθητική στάση της αστυνομίας και απώθηση των διαδηλωτών, εφόσον επιχειρούσαν να σπάσουν τα αστυνομικά μπλόκα, με χρήση χημικών και δακρυγόνων.
Εκτός από αυτά που εφαρμόσθηκαν, κατά καιρούς ακούστηκαν και ιδέες οι οποίες δεν υιοθετήθηκαν. Πλέον χαρακτηριστικές, η πρόταση για χρήση οδοφραγμάτων, στα πρότυπα της γερμανικής αστυνομίας, ή η χρήση σφαιρών με αμπούλες χρώματος, που θα έβαφαν τα ρούχα των εμπλεκομένων σε επεισόδια, δίνοντας δυνατότητα σύλληψής τους αργότερα, στα πρότυπα της μεθόδου που χρησιμοποίησε η βρετανική αστυνομία για να αντιμετωπίσει του χούλιγκαν.
Ολα αυτά, όπως παραδέχονται αξιωματικοί της αστυνομίας, δείχνουν την απουσία συγκεκριμένου σχεδίου δράσης που θα ακολουθείται απαρέγκλιτα σε κάθε περίπτωση, με δυνατότητα κλιμάκωσης των αστυνομικών ενεργειών, ανάλογα με την κατάσταση που διαμορφώνεται κάθε φορά.
Αιφνιδιασμοί των κουκουλοφόρων
Του Γιαννη Σουλιωτη, Η Καθημερινή, 21/12/2008
Ο αιφνιδιασμός αναδεικνύεται ως το ισχυρότερο όπλο των κουκουλοφόρων, διαπίστωση που επιβεβαιώνουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Αντί εκτεταμένων επεισοδίων στη διάρκεια συλλαλητηρίων (τακτική που ακολούθησαν την πρώτη εβδομάδα των ταραχών) αντιεξουσιαστές επιλέγουν καταδρομικές επιθέσεις εναντίον προεπιλεγμένων στόχων για τη συνέχιση της δράσης τους. Τακτική που μειώνει τον κίνδυνο σύλληψης και εξασφαλίζει «εντυπωσιακότερα» αποτελέσματα. Η πρόσφατη επίθεση με βροχή από βόμβες μολότοφ στην έδρα των ΥΜΕΤ (Υποδιεύθυνση Μέτρων Τάξης) στην Καισαριανή και ο εμπρησμός κλούβας των ΜΑΤ στην οδό Φειδιππίδου αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
«Είναι αδύνατον να εξασφαλίζουμε φύλαξη παντού», σχολιάζουν οι αστυνομικοί και οι πρώτοι που το γνωρίζουν είναι οι ίδιοι οι «καταδρομείς». Τέσσερις ένστολοι τραυματίστηκαν (δύο από αυτούς υπέστησαν σοβαρά εγκαύματα), έξι υπηρεσιακά αυτοκίνητα υπέστησαν ζημιές, την ώρα που οι κουκουλοφόροι αποχωρούσαν δίχως να αφήσουν ίχνη πίσω τους. Το ίδιο συνέβη μετά τον εμπρησμό κλούβας, μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας.
Μικρές ομάδες
Η συνταγή μοιάζει δοκιμασμένη από καιρό. Μικρές ευέλικτες ομάδες εφορμούν από κοντινές στον στόχο «καβάντζες» (αποφεύγουν να διανύουν μεγάλες αποστάσεις μεταφέροντας πολεμοφόδια) εξαπολύουν επίθεση από δύο, τουλάχιστον, διαφορετικά σημεία και διαλύονται προς διάφορες κατευθύνσεις. Τον περασμένο Οκτώβριο ομάδα κουκουλοφόρων εξαπέλυσε επίθεση εναντίον της τράπεζας Αττικής στην οδό Μαυρομιχάλη χρησιμοποιώντας βαριοπούλες, βενζίνη, γκαζάκια και βόμβες μολότοφ. Δύο υπάλληλοι κινδύνευσαν να παγιδευτούν στις φλόγες. Λίγες μέρες πριν, με πέτρες, μπογιές και καπνογόνα είχαν επιτεθεί εναντίον έδρας της Αγροφυλακής, στην οδό Καλλιρρόης. Τον περασμένο Μάρτιο ομάδα 15 ατόμων έκανε βανδαλισμούς στη Δημοτική Αστυνομία Παγκρατίου.
Μεγάλη επιχειρησιακή επιτυχία των «αντιεξουσιαστών» είχε θεωρηθεί ο εμπρησμός τον Μάρτιο του 2007 φυλακίου του επικεφαλής της φρουράς του Αγνωστου Στρατιώτη. Το ίδιο και η επίθεση (τον Ιούλιο του ίδιου έτους) εναντίον ενός θεωρητικώς καλά φυλασσόμενου στόχου: του υπουργείου Πολιτισμού, τη στιγμή μάλιστα που εξερχόταν από το κτίριο ο τότε υπουργός Γιώργος Βουλγαράκης. Τον Μάιο του 2007 τρωτό αποδεικνύονταν το τμήμα Εξαρχείων έπειτα από πρωτοφανή σε ένταση επίθεση με βόμβες μολότοφ. Λίγους μήνες πριν ο ουρανός της… Πεύκης φωτίζονταν από τις φλόγες που έκαιγαν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Η καταδρομική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Παπάγου τον Δεκέμβριο του 2006 λειτούργησε ως αφορμή για τον αποκλεισμό των δρόμων περιμετρικά των τμημάτων. Λίγες ημέρες νωρίτερα, δέκα κουκουλοφόροι επιτίθεντο εναντίον περιπολικού στη συμβολή Μαυρομματαίων και Ευελπίδων. Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται…
Πύλη προς το έλλογο
Tου Νικου Γ. Ξυδακη, Η Καθημερινή, 21/12/2008
Δύο εβδομάδες μετά τη Νύχτα του Αγίου Νικολάου με το φόνο του 15χρονου Αλέξη και την πανελλαδική εξέγερση λυκειόπαιδων και άγριας νεολαίας, το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου αρνείται πεισμόνως να αφουγκραστεί οτιδήποτε. Σαν να ζουν σε άλλη χώρα.
Σίγουρα δεν διαθέτουν τα αναλυτικά εργαλεία για να προσεγγίσουν τα καινοφανή υποκείμενα, τις πολυπολικές συγκρούσεις, τους εργαζόμενους νέου τύπου, τους ημιαποκλεισμένους, τους μικροαστούς που εξαθλιώνονται, τη μεσαία τάξη που ξεπέφτει. Οι συζητήσεις για τον βαθύ μετασχηματισμό της εργασίας και της σύστοιχης συνείδησης, για το μετασχηματισμό του λαού σε πλήθος, για τη νέα γενική διάνοια, για την πνευματική υπεραξία, για τους homo sacer λαθρομετανάστες, για τη βιοπολιτική, για την αυξανόμενη ενδοκοινωνική βία, για τη φθορά του δημόσιου χώρου, όλες αυτές οι συζητήσεις που ανάβουν εδώ και πολλά χρόνια, και είναι επείγουσες και αναγκαίες όσο ποτέ, ασφαλώς και δεν βρίσκονται στα ενδιαφέροντα του πολιτικού προσωπικού. Ασφαλώς. Η πολιτική ελίτ της χώρας επιδίδεται μόνο στη δράση: Πώς θα παραμείνει στην εξουσία.
Δεν μπορούν λοιπόν; Ναι. Και δεν θέλουν. Δεν θέλουν να καταβάλουν κανέναν κόπο για να σκεφτούν, πόσω μάλλον για να κατανοήσουν ή να ρισκάρουν δράση άλλη από την καθήλωση στην καρέκλα. Κι όταν ξεσπάσει κρίση; Οταν το πλήθος, που έως τώρα αγνοούσαν ή περιφρονούσαν, πάρει φωτιά από μια σπίθα; Ε, τότε το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αναζητήσουν έναν φταίχτη εκεί έξω, έξω από τους ίδιους βεβαίως. Ενα εξιλαστήριο θύμα.
Στην περίπτωση των ταραχών, ο φταίχτης ήταν πάντα, στερεότυπα, οι γνωστοί – άγνωστοι, οι κουκουλοφόροι. Στην περίπτωση των σχολικών καταλήψεων και κινητοποιήσεων, φταίχτης ήταν πάντα οι υποκινητές της Αριστεράς. Τώρα, με την Greek Riot των λυκειόπαιδων της μεσαίας τάξης, των γονιών τους, αριστερών, φοιτητών, άγριων, αποκλεισμένων, λούμπεν, τώρα που τσουρουφλίζεται η Ελλάδα από οργή, τώρα που μυριάδες κραυγάζουν «φτάνει πια!», ποιος είναι ο φταίχτης; Η πολιτική ελίτ, κατάκοπη από σκάνδαλα, κορεσμένη από νεποτισμό, αποσυρμένη από την κόλαση του πραγματικού, η ίδια που ανέθεσε τη διαχείριση του κοινωνικού σε ειδικούς φρουρούς, βρίσκεται πια αντιμέτωπη με την κοινωνία. Και αφού δεν αναγνωρίζει καμία δική της ευθύνη, αναζητά υποκινητές, καθοδηγητές και συνοδοιπόρους. Ακριβώς με την ορολογία του Ψυχρού Πολέμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σχηματισμός της Αριστεράς, σε οριακή επαφή με τα νεανικά κινήματα των τελευταίων ετών, κυρίως τα φοιτητικά, κλήθηκε να καταδικάσει τους εξεγερμένους συλλήβδην, κυρίως από εισαγγελείς–τηλεαστέρες. Οταν ο ηγέτης του Αλ. Αλαβάνος είπε ζυγισμένα, σαν γονιός, «δεν μπορώ να καταδικάσω ένα παιδί που πετάει μια πέτρα, και δεν είναι επαγγελματίας», μετατράπηκε σε αποδιοπομπαίο τράγο. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί, υποθάλπει, καθοδηγεί τους σπάστες – ήταν η ετυμηγορία της έξαλλης μιντιόσφαιρας, της πολιτικής ελίτ και του σταλινικού ΚΚΕ, το οποίο συνεπές στην παράδοσή του χαρακτηρίζει προδότες, πράκτορες και προβοκάτορες όποιους ξεφεύγουν από τη χειραγώγησή του – από τον καιρό της ΟΠΛΑ και του Πλουμπίδη, έως τους «προβοκάτορες» του Πολυτεχνείου ’73.
Η πραγματικότητα: Η κομματική Αριστερά δεν είχε καμία ουσιαστική επιρροή στο αυθόρμητο, διάχυτο και άμορφο πλήθος της δεκεμβριανής εξέγερσης. Ωστόσο, μεταξύ των αυτόνομων εξεγερμένων υποκειμένων με πολιτική συνείδηση και της οργανωμένης Αριστεράς πάντα υπήρχε μια άτυπη διαπίδυση, διαπίδυση ιδεολογικών αντιδικιών και αντιπαραθέσεων όμως, και όχι καθοδήγησης. Οι δε σημερινοί διάχυτοι «άγριοι», βάνδαλοι και λούμπεν, δεν επηρεάζονται καν από πολιτικούς αντιεξουσιαστές, πόσω μάλλον από «καθεστωτικούς» αριστερούς.
Η δαιμονοποίηση της Αριστεράς, σε όλο το φάσμα, από τους ευπειθείς πρώην ΚΚΕ–εσωτ. έως τους αναρχικούς, συνιστά απειλή για τα θεμέλια της κοινωνίας. Ο δίαυλος του πολιτικού πρέπει να παραμείνει ανοιχτός· η οργή και η καταστροφική μανία να μετασχηματιστούν έλλογα, να εμπλουτίσουν την πολιτική κοινωνία. Η τυφλή απόρριψη μπορεί να ρίξει το εξεγερμένο πλήθος βαθύτερα στην απελπισία και τον μηδενισμό, απελευθερώνοντας πολύ πιο σκοτεινές δυνάμεις.
Γι’ αυτό το άμορφο πλήθος, η πολυμερής αντιφατική Αριστερά είναι προς το παρόν η μόνη πύλη εισόδου στο έλλογο. Αν κλείσει η πύλη, θα πλημμυρίσει η απόγνωση και η τυφλότης. Και τότε ανάμεσα στις φρουρούμενες επαύλεις της ελίτ και στους λυσσασμένους λούμπεν, θα μείνει ανυπεράσπιστη η απέραντη μεσαία τάξη, και τα παιδιά της με τα χούντις, δηλαδή όλοι μας.
«Πάθαμε ένα συγκλονισμό»;
Tου Πασχου Μανδραβελη, Η Καθημερινή, 21/12/2008
Είναι εκπληκτικό αλλά στις διαδηλώσεις ούτε τα συνθήματα δεν αλλάζουν. Το φασιστικό «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι», το φρικιαστικό «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει» και το μελό «Αλέξη ζεις εσύ μας οδηγείς» έχουν ηλικία, όσο η μεταπολίτευση. Ο αποκαλούμενος «αντιεξουσιαστικός» χώρος διαρκώς ανακυκλώνεται. Δεν αλλάζει ιδέες, αλλά δεν αλλάζει και συνθήματα. Είναι πλέον νεκρός γι’ αυτό και οι σπασμοί του γίνονται όλο και πιο βίαιοι. Οταν δεν έχεις κάτι καινούργιο να πεις, πρέπει να καταστρέψεις περισσότερα για να σε προσέξει ο άλλος.
Είναι πολλοί που δηλώνουν συγκλονισμένοι και γι’ αυτό πρέπει να αναρωτηθούμε: τι μάθαμε από τις επτά μέρες που συντάραξαν τη χώρα; Πόσο αλλάξαμε μετά από αυτό το ξέσπασμα της βίας και της οργής;
Για τους δημοσιογράφους δεν έχουμε να πούμε πολλά. Είναι μέρος της δουλειάς μας (ή, στην περίπτωση της τηλεόρασης, του σεναρίου) ο συγκλονισμός. Είμαστε διαρκώς συγκλονισμένοι από τα τροχαία, μέχρι τις καταλήψεις και από τις αιχμές που άφησε ένας πολιτικός μέχρι την πτώση μιας κυβέρνησης. Με τόσους απανωτούς συγκλονισμούς πότε να προλάβουμε να αλλάξουμε;
Για παράδειγμα: Την Κυριακή, μετά το φονικό, το Mega αλλοίωσε το ερασιτεχνικό βιντεάκι του φόνου. Πρόσθεσε κραυγές διαδηλωτών και σπασίματα πριν από τους πυροβολισμούς. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το έκανε για να ενισχύσει την εκδοχή της αστυνομίας, ότι ο πιστολέρο δεχόταν επίθεση από εξαγριωμένο πλήθος. Κάποιοι άλλοι ότι ήθελε να κάνει πιο δραματικό το, έτσι κι αλλιώς, τραγικό γεγονός. Αυτή η αλλοίωση της πραγματικότητας –παράδοση στα ελληνικά ΜΜΕ– από μόνη της θα συγκλόνιζε τον δημοσιογραφικό κόσμο οποιασδήποτε χώρας. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, έγινε ολόκληρη συζήτηση και υπήρξαν κυρώσεις όταν το περιοδικό «Time» έβγαλε στο εξώφυλλό του λίγο πιο σκουρόχρωμο τον τότε κατηγορούμενο για δολοφονία O.J. Simpson. Στην Ελλάδα, ούτε η ΕΣΗΕΑ δεν έβγαλε μια ανακοίνωση καταδίκης.
Μήπως, όμως, άλλαξαν οι κυβερνώντες και η αστυνομία μετά τα φριχτά γεγονότα; Ακούσαμε δηλώσεις καταδίκης του φονικού και τις συνήθεις εξηγήσεις περί «μεμονωμένου περιστατικού». Οσοι όμως είδαν πλάνα από τις πρώτες συλλήψεις διαδηλωτών, πρέπει να επεσήμαναν το γεγονός ότι σε κάθε δύο αστυνομικούς που κρατούσαν ένα συλληφθέντα προσετίθετο ένα σμάρι κρανοφόρων, οι οποίοι τους κλοτσούσαν και τους χτυπούσαν με τα κλομπ. Αν δεν ήταν τραγικό θα ήταν αστείο: η Πολιτεία δεν ασκεί τη νόμιμη βία για να προλάβει το κακό, αλλά εξαντλείται στην παράνομη βία σε συλληφθέντες που δεν αποτελούν πλέον απειλή για τη ζωή ή την περιουσία των πολιτών. Το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν απασχολεί κανένα. Ο κύκλος της ανομίας διευρύνεται διαρκώς και η βία των μεν γίνεται άλλοθι για τους δε και αντίστροφα.
Πολλοί αναρωτιούνται «πώς φτάσαμε ώς εδώ;» Μια εξήγηση είναι ότι μπορεί να συγκλονιζόμαστε πολύ και κανείς δεν έχει τον χρόνο να κάνει σωστά τη δουλειά του. Αλήθεια! Ελέγχει κανείς τις νταλίκες για παράνομα φορτία στην Εθνική; Διότι και το 2003 είχαμε συγκλονιστεί με τον άδικο χαμό 21 παιδιών στα Τέμπη, επειδή κάποιος νταλικιέρης δεν έδεσε σωστά το φορτίο του και η Τροχαία δεν τον ήλεγξε. Γι’ αυτό αν αλλάζαμε λίγο κάθε φορά που συγκλονιζόμαστε πολύ, σίγουρα δεν θα φτάναμε ώς εδώ.
To όραμα των κουκουλοφόρων
Του Γιωργου Παγουλατου*, Η Καθημερινή, 21/12/2008
Η καταστροφική βία που ακολούθησε τη δικαιολογημένη έκρηξη νεανικής οργής είναι παιδί μιας διπλής αυθαιρεσίας, κρατικής και κοινωνικής. Η μεταπολίτευση μας κληροδότησε μια μεγάλη αυταπάτη: ότι μπορούμε να αντισταθμίσουμε το ιστορικό κατάλοιπο αυταρχισμού των προηγούμενων δεκαετιών με άφθονες δόσεις επιτρεπτικότητας. (Επιτρεπτικότητα: η κουλτούρα του όλα επιτρέπονται). Στην πραγματικότητα, αυταρχισμός και επιτρεπτικότητα εκβάλλουν σε μια κοινή δεξαμενή: αυθαιρεσία, θεσμική ανυποληψία, κοινωνική ανομία. Ο εκδημοκρατισμός της μεταπολίτευσης κοινωνικοποίησε την αυθαιρεσία: από αποκλειστικό προνόμιο της εξουσίας η αυθαιρεσία μετατράπηκε σε διάχυτο κεκτημένο των μικρο-ομάδων της κοινωνίας.
Σε μια κοινωνία αυθαιρεσίας, η υπερβάλλουσα βία του κρατικού οργάνου εναλλάσσεται με αυτήν του αντιεξουσιαστή. Για κάθε βάναυσο αστυνομικό που ατιμώρητα καταχράται εξουσία υπάρχει ένας κακοποιημένος διαδηλωτής θύμα της βαναυσότητάς του. Για κάθε δολοφονικό κουκουλοφόρο ένας θανάσιμα τραυματισμένος αστυνομικός. Για κάθε δεκαπεντάχρονο νεκρό, ατέλειωτες νύχτες καταστροφής. Ο φαύλος κύκλος της βίας, ο φαύλος κύκλος της αυθαιρεσίας.
Γιατί το κράτος εκδηλώνει αυτή τη χαλαρότητα απέναντι στη βία των ομάδων; Ισως δεν εμπιστεύεται τους μηχανισμούς του – δεν έχει κι άδικο. Ισως και διότι η «δημιουργική» παράκαμψη των κανόνων αποτελεί οικεία πρακτική στους διαδρόμους της πολιτικής εξουσίας. Η ανοχή στις μικρο-αυθαιρεσίες των αποκάτω και των απέξω είναι μέρος ενός σιωπηρού κοινωνικού συμβολαίου, κατευνασμού της λαϊκής αγανάκτησης για τις αποτυχίες και αυθαιρεσίες μιας ενοχικής κρατικής εξουσίας.
Ομως αυτή η επιτρεπτικότητα δεν προάγει ούτε την ανεκτικότητα ούτε την αγαθή συνύπαρξη. Αντίθετα, διαποτίζει την κοινωνία με μια νοσηρή κουλτούρα ανομίας και ατιμωρησίας, της οποίας τα όρια διευρύνονται συνεχώς στην κορυφή όσο και στη βάση. Το ένα ατιμώρητο πολιτικό σκάνδαλο οδηγεί στο επόμενο ακόμα μεγαλύτερο, ο πρώτος βανδαλισμός οδηγεί στη μολότοφ. Κάπου εκεί συναντώνται μια αχαλίνωτη «επαναστατική» αριστερά με μια έμφοβη κεντροδεξιά, που (κουβαλώντας προπατορικό αμάρτημα αυταρχισμού) αδυνατεί να υπερασπιστεί ακόμα και το στοιχειώδες για μια συντηρητική κυβέρνηση δίπτυχο του νόμου και της τάξης.
Η επιτρεπτικότητα δεν είναι ταυτόσημη με την ανεκτικότητα. Η ανεκτικότητα προϋποθέτει θεσμική ετοιμότητα, πνευματική ευρύτητα, ηθική ελευθερίας και σεβασμού στο διαφορετικό, κοινωνική αλληλεγγύη. Η επιτρεπτικότητα συναρτάται με θεσμική χαλαρότητα, πνευματική οκνηρία, ηθικό μηδενισμό, κοινωνική αδιαφορία. Η ανεκτικότητα οικοδομεί συλλογικότητες, η επιτρεπτικότητα τις διαλύει.
Οι αυθαιρεσίες που γεννά η επιτρεπτικότητα δεν αντιμετωπίζονται με απαγορεύσεις. Αντιμετωπίζονται όμως με εγρήγορση των θεσμών, συλλογική αποδοκιμασία, αντίσταση της κοινωνίας και των ηγεσιών της. Η αθλιότητα του άναρχου τηλεοπτικού μας τοπίου αποτυπώνει το κράτος της ηθικής ανομίας: καθετί που δεν απαγορεύεται επιτρέπεται, αχαλιναγώγητο από οποιαδήποτε δεοντολογία έλλογου αυτοπεριορισμού. Η επιτρεπτικότητα συμπορεύεται με την παραίτηση των δημόσιων θεσμών από τον δημόσιο και κατ’ επέκταση παιδαγωγικό τους ρόλο, τον εκφυλισμό τους σε απλό άθροισμα νομιμοφανών ιδιωτικών επιδιώξεων και συντεχνιακών συμφερόντων. «Το νόμιμο είναι και ηθικό».
Σε μια κοινωνία αυθαιρεσίας η οργή έχει μια κύρια διέξοδο: τον αυτοματισμό της σύγκρουσης, που καταγγέλλει αντί να αναζητεί λύσεις, που θεωρεί το «αδιαπραγμάτευτο» τίτλο τιμής και το συμβιβασμό καταισχύνη. Υπάρχει αντίσταση στην κουλτούρα της αυθαιρεσίας; Μεταξύ επιτρεπτικότητας και αυταρχικότητας ορθώνεται ένας τρίτος χώρος ενεργού δημοκρατίας, στον οποίο η φιλελεύθερη ανεκτικότητα δεν συνεπάγεται ατιμωρησία αλλά κυριαρχία του νόμου, οι θεσμοί λειτουργούν για να συγκρατούν την κοινωνική συνοχή, και το κράτος δικαίου προστατεύει τα δικαιώματα –του οργισμένου διαδηλωτή όσο και του φοβισμένου μαγαζάτορα. Μόνο ένας τέτοιος χώρος μπορεί να πραγματώσει τον στόχο μιας δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης, στην οποία τα δικαιώματα συνοδεύονται από ευθύνες, τα αγαθά δεν χαρίζονται αλλά αποκτώνται με κόπο, ο τσαμπουκάς δεν είναι αρετή, ο συμβιβασμός δεν είναι ντροπή, αλλά προϋπόθεση συμβίωσης, το κράτος δεν είναι δολοφόνος αλλά απλώς ανεπαρκές και διαρκώς βελτιώσιμο, οι κοινωνίες δεν προχωρούν με χαοτικές εξεγέρσεις αλλά με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, οι νέοι δεν έχουν πάντα δίκιο –πολύ συχνά λένε και ανοησίες– και δουλειά των ωριμότερων είναι να εξηγούν τα αδιέξοδα του καταστροφικού θυμού αντί να κολακεύουν υστερόβουλα τη νεανική διαμαρτυρία.
Οι καταστροφές των δύο τελευταίων εβδομάδων απέδειξαν πόσο εύκολα η ειρηνική διαμαρτυρία εκφυλίζεται σε όργιο βίας, καθώς ο πήχυς της αυθαιρεσίας μετατοπίζεται όλο και πιο πέρα. Ο νέος πολλοστός γύρος καταλήψεων σχολείων και πανεπιστημίων μάς θύμισε πόσο σκοταδιστικό και παράλογο παραμένει το ρεπερτόριο της νεολαιίστικης διαμαρτυρίας, αφού εκδηλώνεται πάντοτε εις βάρος του μόνου θεσμού (της δημόσιας παιδείας) που μπορεί να δώσει ευκαιρίες καλύτερης ζωής σε όσους δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν με ένα χρυσό κουτάλι στο στόμα. Η επαύριον μάς απειλεί με ακόμα χειρότερη δημόσια εκπαίδευση, ακόμα πιο αγριεμένη αστυνομία, καταρρέουσα οικονομία και γενικευμένη κοινωνική έκρηξη. Τότε θα ολοκληρωθεί ο φαύλος κύκλος και θα εκπληρωθεί το όραμα των καταστροφέων με τις κουκούλες.
* Ο κ. Γ. Παγουλάτος διδάσκει στο υπό κατάληψη Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Κάηκε και το «ισχυρό χαρτί»
Εικόνα αποσύνθεσης παρουσιάζουν η ΝΔ αλλά και το προφίλ του πρωθυπουργού, ο οποίος δεν αποτελεί πλέον το «ισχυρό χαρτί» της ΝΔ, όπως συνέβαινε όλους τους προηγούμενους μήνες. Η εικόνα του κυρίαρχου στην Κεντροδεξιά εμφανίζει σημαντικές ρωγμές, ενώ και στο εσωτερικό της ΝΔ δεν λείπουν οι βουλευτές που απορρίπτουν το επιχείρημα περί «ικανού πρωθυπουργού και ανίκανων υπουργών». Η κριτική και από το εσωτερικό της κυβέρνησης αγγίζει πλέον και τον ίδιο τον κ. Κ. Καραμανλή, ο οποίος βλέπει τις δυνατότητες πολιτικών ελιγμών που διαθέτει, να περιορίζονται δραματικά. Τα μέτωπα που καλείται σήμερα να διαχειριστεί, μέσα σε μια ιδιαίτερα αρνητική συγκυρία, είναι τα εξής:
Κοινωνική έκρηξη. Η πλήρης αδυναμία της κυβέρνησης να διαχειριστεί τα όσα έγιναν μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου, αποτελεί ουσιαστικά τη χαριστική βολή στην πληγωμένη από τα σκάνδαλα και την αναποτελεσματικότητα κυβέρνησή του.
Ο ίδιος επέλεξε να υιοθετήσει την εισήγηση του υπουργού Εσωτερικών περί ήπιας αντιμετώπισης των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υπάρξουν την προηγούμενη Δευτέρα οι εικόνες χάους στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις της χώρας.
Η μη αποδοχή της ύπαρξης πολιτικών ευθυνών επιδείνωσε ακόμη περισσότερο το κλίμα για την κυβέρνηση και χρειάστηκε να περάσουν πέντε ήμερες, προκειμένου ο υφυπουργός Εσωτερικών κ. Π. Χηνοφώτης να ζητήσει από το βήμα της Βουλής «συγνώμη» από τους γονείς του Αλέξανδρου αλλά και από εκείνους που είδαν μέσα σε λίγα λεπτά τις περιούσιες τους να καταστρέφονται από τη μανία των κουκουλοφορων.
Σκάνδαλο Βατοπεδίου. Η υπόθεση επανέρχεται στο προσκήνιο, καθώς τη Δευτέρα η Εξεταστική Επιτροπή θα έχει ολοκληρώσει το πόρισμά της και την Τρίτη -κατά πάσα πιθανότητα- θα το καταθέσει στην Ολομέλεια. Η κοινή γνώμη αναγνωρίζει την ύπαρξη πολιτικών ευθυνών στην κυβέρνηση της ΝΔ και σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, θεωρεί στη συνείδησή της υπεύθυνους δύο υπουργούς και τρεις υφυπουργούς.
Ο κ. Καραμανλής απέφυγε επίμονα να μιλήσει για την ύπαρξη «σκανδάλου» και έδωσε εντολή σε όλα τα στελέχη να χρησιμοποιούν τη λέξη «υπόθεση», όταν αναφέρονται στις ανταλλαγές εκτάσεων μεταξύ της Μονής Βατοπεδίου και του ελληνικού Δημοσίου. Η «γραμμή» αυτή οδήγησε πολλούς βουλευτές και υπουργούς να επαναστατήσουν και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επέλεξαν να μιλήσουν όχι μόνο για σκάνδαλο, αλλά και για την ύπαρξη πολιτικών ευθυνών.
Οικονομικό κραχ. Παρά την περί του αντιθέτου ρητορική του κ. Καραμανλή, η κρίση αρχίζει να αγγίζει πλέον τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι τράπεζες δεν έχουν διοχετεύσει τη ρευστότητα στην αγορά και η εμπορική κίνηση εν μέσω Χριστουγέννων προβλέπεται ιδιαίτερα περιορισμένη. Κορυφαίοι υπουργοί «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» και επισημαίνουν ότι ο τουρισμός και η οικοδομή θα είναι τα επόμενα «θύματα». Ο πρωθυπουργός περιορίζεται μέχρι στιγμής στις διαβεβαιώσεις ότι θα εξαντλήσει τις δυνατότητες που του παρέχει ο προϋπολογισμός, αλλά σε πρακτικό επίπεδο δεν έχει προχωρήσει ακόμη στην επεξεργασία και ανακοίνωση ενός ολοκληρωμένου πακέτου μέτρων. Το μήνυμα δε από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εξαιρετικά αρνητικό για τη χώρα μας, η οποία δανείζεται πλέον με υψηλότατο επιτόκιο.
Διαδοχολογία. Πρόκειται ουσιαστικά για ευθεία αμφισβήτηση του ίδιου του πρωθυπουργού. Οι συζητήσεις στο εσωτερικό της ΝΔ έχουν ήδη ξεκινήσει και δεν είναι λίγοι οι βουλευτές που παίρνουν μέρος στα σενάρια αυτά προκρίνοντας το ένα ή το άλλο στέλεχος.
Αφορμή για να δημοσιοποιηθεί το θέμα αποτέλεσε η παρέμβαση του κ. Δ. Αβραμόπουλου, ο οποίος δήλωσε «παρών» στην «κούρσα» εάν και όταν υπάρξει και πρότεινε μάλιστα και τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί για την εκλογή νέου προέδρου.
Ο ίδιος ο κ. Καραμανλής δεν έκρυψε την οργή του για τη συζήτηση αυτή, καθώς θεωρεί ότι αποδυναμώνεται ακόμη περισσότερο στα «μάτια» της κομματικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας
ΓΚΑΛΟΠ ΜRΒ
Οι «νοικοκυραίοι» γυρίζουν την πλάτη στη ΝΔ
Κρίσιμη παράμετρος που επιβεβαιώνει την εικόνα της αποσύνθεσης της κυβέρνησης είναι και η απώλεια κοινωνικών συμμαχιών. Μετά και τα τελευταία επεισόδια, η ΝΔ δείχνει να χάνει ακόμη και παραδοσιακούς συμμάχους της, όπως είναι τα μέλη των εμπορικών συλλογών.
Οι λεγόμενοι «νοικοκυραίοι» θεωρούν ότι έμειναν απροστάτευτοι κατά τις πρόσφατες διαδηλώσεις και εμφανίζονται οργισμένοι με την κυβέρνηση.
Δεν είναι τυχαίο δε ότι σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της MRB, η οποία έγινε πριν από τα σοβαρά επεισόδια, η ΝΔ χάνει ψηφοφόρους προς πάσα κατεύθυνση: από το ΠΑΣΟΚ (οι απώλειες φτάνουν το 7,2%) μέχρι τον ΛΑΟΣ (4,4%).
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ, ΕΘΝΟΣ, 13/12/2008
Εφοδος μαθητών σε 25 Αστυνομικά Τμήματα
«Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες» φώναξαν και το εννοούσαν. Οι χιλιάδες… Αλέξηδες, που δεν χρειάζονται δακρυγόνα για να κλάψουν, γιατί «κλαίνε και μόνοι τους» -όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά στην επιστολή τους-, κατέβηκαν και πάλι στους δρόμους και πολιόρκησαν περισσότερα από 20 τμήματα της Αττικής.
|
Οι μαθητές με τα νεράντζια ανάγκασαν τους αστυνομικούς να κλειστούν στο κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πειραιά
|
Οπλισμένοι με λουλούδια, με νεράντζια και με πέτρες οι μαθητές πρόσθεσαν χθες μία ακόμη σελίδα στην ιστορία των δικών τους ημερών. Ιστορία που ξεκίνησε να γράφεται το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, όταν το πιστόλι του ειδικού φρουρού έκοψε το νήμα της ζωής του 15χρονου συνομηλίκου τους.
Εκτος από τον Κορυδαλλό και την Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά, οι μαθητές «επισκέφτηκαν» ακόμη 23 Αστυνομικά Τμήμα και Αστυνομικές Διευθύνσεις της Αττικής, άλλα με ειρηνικές και άλλα με… δυναμικότερες διαθέσεις. Κάποια από αυτά έγιναν στόχος επιθέσεων με πέτρες, νεράντζια και άλλα αντικείμενα.
Πυρ… με πέτρες και άλλα αντικείμενα άνοιξαν οι μαθητές στο Αστυνομικό Τμήμα Ηλιούπολης, όπου καταγράφηκε ανατροπή περιπολικού και προκλήθηκαν ζημιές. Επίθεση με πέτρες και άλλα αντικείμενα πραγματοποίησαν και στα Τμήματα του Παλαιού Φαλήρου -εκτοξεύτηκε και μία μολότοφ- και των Άνω Πατησίων, όπου αστυνομικός πέταξε πέτρα πίσω στους μαθητές, που λίγο αργότερα του πρόσφεραν λουλούδια. Από τη ρίψη αντικειμένων στο Τμήμα Χαλανδρίου τραυματίστηκε -ευτυχώς ελαφρά- ένας διερχόμενος. Στο Γαλάτσι ζημιές προκλήθηκαν από φωτιά σε περιπολικό. Ενώ, επιθέσεις με πέτρες σημειώθηκαν και στα αστυνομικά Τμήματα Αγ. Δημητρίου, Τερψιθέας και στο κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Νοτιοανατολικής Αττικής.
Ειρηνικές ήταν οι επισκέψεις που πραγματοποίησαν εκατοντάδες μαθητές στα Τμήματα Μελισσίων, στο Α’ Τμήμα Αιγάλεω, τη Βούλα, το Βύρωνα, τον Κολωνό, το Α’ Τμήμα Γλυφάδας, το Α’ Περιστερίου, της Πεύκης, της Κηφισιάς, του Αλίμου, της Ν. Χαλκηδόνας, της Καλλιθέας -όπου… έβρεχε νεράντζια- της Ν. Σμύρνης και της Πετρούπολης.
Και στο Δημαρχείο
Οι μαθητές κατέλαβαν και απέκλεισαν κεντρικούς αλλά και περιφερειακούς δρόμους. Μοίρασαν φυλλάδια στους διερχόμενους με περιεχόμενο κατά της αστυνομικής βίας και προχώρησαν σε συμβολικές καταλήψεις, όπως έγινε στο Δημαρχείο του Αγίου Δημητρίου.
Αλώβητο παρέμεινε το Α.Τ. Βάρης, στο οποίο βέβαια οι μαθητές δεν έχουν ακόμη πάει. Ο διοικητής πάντως καλού-κακού περιέφραξε το Τμήμα του με οικοδομικά συρματοπλέγματα, απέκλεισε το δρόμο και… έβγαλε τους αστυνομικούς έξω από το Τμήμα, το βράδυ της Τετάρτης, αναγκάζοντάς τους να κάνουν υπηρεσία γύρω από ένα βαρέλι με φωτιά λες και ήταν Ινδιάνοι.
Ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των μαθητών επιχείρησε αξιωματικός στο Α.Τ. Αργυρούπολης, ο οποίος την Τετάρτη κάλεσε σε διάλογο τους μαθητές και τους εξήγησε ότι κατανοεί την οργή τους προσπαθώντας να τους αποτρέψει να επιτεθούν στο Τμήμα. «Σε ακούσαμε, κάνε τώρα στην άκρη γιατί πρέπει να πετάξουμε και τις πέτρες» του είπαν και στη συνέχεια επιτέθηκαν.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 12/12/2008
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ
Ο νεκρός και το κράτος
Tου Πασχου Μανδραβελη, Η Καθημερινή, Παρασκευή, 12 Δεκεμβρίου 2008
Αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση με αφορμή τον φόνο του μικρού Αλέξη πρέπει να καταλήξει σε απογοητευτικά συμπεράσματα και σε ένα ερώτημα: εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε ένα διάλογο της προκοπής για όσα συμβαίνουν, ελπίζουμε ότι θα οργανώσουμε ορθολογικά την κοινωνία; Ετσι στον δημόσιο χώρο διακινούνται περισσότερα φαντάσματα από πληροφορίες και περισσότερες ιδεοληψίες από θεωρίες.
Διαβάζουμε, ας πούμε, ότι «το κράτος ήθελε έναν νεκρό». Το ερώτημα είναι: «Γιατί; Για να αυτοκαταλυθεί ή για να αποδιοργανωθεί τελείως;» Και ποιο κράτος συγκεκριμένα; Ξέρουμε ότι ο τρόμος κάθε κυβερνήτη είναι ένας νεκρός και δη δεκαπεντάχρονος. Αποτελεί θρυαλλίδα για ξεσηκωμούς και ταραχές. Το ελληνικό κράτος σε όλες τις βαθμίδες του, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο αστυφύλακα, δεν θέλει νεκρούς. Θέλει κοινωνική ειρήνη. Για πολλούς λόγους. Αν δεν πιστεύουμε τους ανθρωπιστικούς, ας αναλογιστούμε τους πολύ πεζούς. Τα κρατικά όργανα δεν θέλουν νεκρό για να απολαμβάνουν από τα προνόμια της εξουσίας μέχρι τη δημοσιοϋπαλληλική ησυχία τους.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι «αν το κράτος θέλει ένα νεκρό», το ερώτημα είναι τι κάνει για να αποφευχθεί ένας νεκρός. Εδώ υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα του κρατικού μηχανισμού, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Δυστυχώς, υπάρχει υπέρμετρη αστυνομική βία. Δεν είναι καθολική, αλλά είναι αθέατη και ατιμώρητη. Αφορά κυρίως τους απόκληρους της κοινωνίας: μετανάστες, Ρομά, τοξικομανείς, μικροεγκληματίες, ακόμη και πιτσιρικάδες με απρεπή ένδυση ή συμπεριφορά (σ.σ.: τους μεγαλοεγκληματίες δεν τους πειράζουν γιατί φοβούνται). Φωλιάζει στα τμήματα των «σκληρών περιοχών» και η λογική που κυριαρχεί είναι το γνωστό νεοελληνικό: «Εντάξει! Τι να κάνουν τα παιδιά; Στις συνθήκες που δουλεύουν…»
Αυτή η βία σωρεύει οργή σε διάφορα κοινωνικά τμήματα που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει. Η ατιμωρησία είναι πράσινο φως για περισσότερη βία, μέχρι τη στιγμή που κάποιος νιώθει ασφαλής να τραβήξει πιστόλι και «όποιον πάρει ο χάρος». Εάν η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ήταν αυστηρή με τη μικρή παραβατικότητα των οργάνων της, δεν θα φτάναμε ποτέ στον φόνο του Σαββάτου. Κάθε αστυνομικός θα σκεφτόταν δύο φορές πριν βγάλει το όπλο από τη θήκη και φυσικά δεν θα κατέληγε η σφαίρα στο κορμί ενός δεκαπεντάχρονου. Αν δεν υπάρξει μηδενική ανοχή στην αστυνομική παραβατικότητα, θα υπάρξει παραβατικότητα παντού.
Η διατήρηση της τάξης σε μια δημοκρατική χώρα είναι πολύ ευαίσθητη υπόθεση. Απαιτεί μεγάλη και συνεχή προσπάθεια. Η δουλειά των αστυνομικών είναι εξαιρετικά δύσκολη, ειδικά σε μια χώρα που ακόμη κουβαλά μνήμες. Τα όρια της νόμιμης με την παράνομη βία, είναι τόσο λεπτά, όσο ασαφή είναι τα όρια της επαναστατικής βίας με το πλιάτσικο που είδαμε να γίνεται τις τελευταίες μέρες. Οι αστυνομικοί πρέπει να βρίσκουν αυτή την ισορροπία κάθε μέρα που βγαίνουν στον δρόμο. Δεν είναι καθόλου απλή δουλειά, αλλά πρέπει να την κάνουν. Κυρίως πρέπει να την κάνει η φυσική και πολιτική τους ηγεσία. Αυτοί οφείλουν να εξετάζουν και να επανεξετάζουν μέτρα και πολιτικές για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι άριστα, αλλά μπορούν σιγά σιγά να βελτιώνονται. Η απουσία πολιτικών, η μη τήρηση των νόμων, μέχρι τον τελευταίο κανονισμό, σωρεύει δυσλειτουργίες, οι οποίες κάποια στιγμή γίνονται έκρηξη.
Εκ προμελέτης
Αυτό που συνέβη στα Εξάρχεια το βράδυ του περασμένου Σαββάτου είναι μια μοναδικής πιστότητας αποτύπωση του κράτους της καταστολής, της πολιτικής της αυθαιρεσίας, του συστήματος της απανθρωπιάς.
Είναι ένα προμελετημένο έγκλημα, είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που κατασκευάζει «πραίτορες», είναι ένα φρικώδες απόβλητο που προέκυψε βάσει συγκεκριμένων προδιαγραφών.
Των προδιαγραφών με τις οποίες κατασκευάζονται οι ανθρωποφύλακες μιας Δημοκρατίας που απευθύνεται στους ραβδούχους της, με φράσεις όπως εκείνο το «εσείς είστε το κράτος».
*
Το πρόβλημα είναι βαθύ και είναι κατεξοχήν πολιτικό.
Η πηγή του βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτό το κράτος αντιμετωπίζει το λαό σαν «εχθρό».
Σαν «εχθρό» μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν το λαό και τα όργανα του κράτους. Τα όργανα του κράτους είναι προσανατολισμένα να καταστέλλουν το λαό στις πορείες, στις διαδηλώσεις, στις απεργίες. Πρόκειται για τα όργανα ενός κράτους που απάγει Πακιστανούς, που συμμετέχει στους βασανισμούς, στις απαγωγές και τις μεταγωγές «υπόπτων» από τα αεροπλάνα – ιπτάμενα Γκουαντάναμο της CIA.
- Τα όργανα του κράτους, που εκπαιδεύονται να κάνουν σαμποτάζ στα τρακτέρ των αγροτών, δεν μπορεί να σέβονται τον αγρότη.
- Τα όργανα του κράτους, που εκπαιδεύονται να συλλαμβάνουν τους επιστρατευμένους ναυτεργάτες, δεν μπορεί να σέβονται τον ναυτεργάτη.
- Τα όργανα του κράτους, που εκπαιδεύονται να χαφιεδίζουν στις εργατικές κινητοποιήσεις, δεν μπορεί να σέβονται τον εργάτη.
- Τα όργανα του κράτους, που εκπαιδεύονται να καταστέλλουν τις φιλειρηνικές διαδηλώσεις κατά του Κλίντον, του Μπους και του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να σέβονται τον φιλειρηνιστή διαδηλωτή.
- Τα όργανα του κράτους, που εκπαιδεύονται να συλλαμβάνουν μετανάστες ακόμα και μέσα σε νοσοκομεία, δεν μπορεί να σέβονται τον μετανάστη.
- Τα όργανα του κράτους, που εκπαιδεύονται να χτυπούν τους φοιτητές, δεν μπορεί να σέβονται τον φοιτητή.
- Τα όργανα του κράτους, που επιτίθενται ακόμα και σε συνταξιούχους, δεν μπορεί να σέβονται τον συνταξιούχο.
- Τα όργανα ενός κράτους, που αντιμετωπίζουν τον πολίτη ως εν δυνάμει ύποπτο, δεν μπορεί να σέβονται τον πολίτη.
Το ένστολο τμήμα του κράτους είναι επιφορτισμένο με την τρομοκράτηση του λαού, υπηρετώντας την τακτική του «κνούτου» και του «φραγγελίου» στο πλαίσιο μιας πολιτικής που θέλει τον άνθρωπο τρεις μέρες «απασχολήσιμο» και τρεις μέρες άνεργο.
Είναι κατασκευασμένο για να εκφοβίζει και να «τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί» τον «εχθρό», όπως έπραξε με τον 19χρονο, επειδή φορούσε πράσινα παπούτσια, όπως είχε πράξει το 2003 με τις κατασκευασμένες κατηγορίες κατά των 7 της Θεσσαλονίκης, όπως έπραξε με τον μετανάστη στην Πέτρου Ράλλη που …«έπεσε» και σκοτώθηκε.
*
Το ένστολο τμήμα του κράτους είναι φτιαγμένο με τα υλικά μιας πολιτικής που βασανίζει, που ταλαιπωρεί, που εξευτελίζει ανθρώπους.
Αυτός ο προσανατολισμός θέλει και τους κατάλληλους για να τον πορευτούν. Θέλει τους έτοιμους να βασανίσουν, να ταλαιπωρήσουν, να εξευτελίσουν.
Βάσει αυτών των προδιαγραφών κατασκευάζονται τα όργανα του κράτους. Τα όργανα αυτού του κράτους, του κράτους με αυτόν το συγκεκριμένο προσανατολισμό, έχουν εξασφαλίσει από το αφεντικό τους, από το δημιουργό τους, από τον εντολέα τους – από το κράτος, δηλαδή – την άδεια να αυθαιρετούν, έχουν την άδεια να ασελγούν κατά της ανθρώπινης φύσης, κατά της δημοκρατίας, κατά του πολιτισμού. Εχουν την άδεια να ενεργούν ως ένστολοι αλήτες, ως κοινοί εγκληματίες, ως Ράμπο με εξασφαλισμένο το καθεστώς της ατιμωρησίας και της συγκάλυψης.
*
Η αστυνομία τους έχει στις τάξεις της από αυτούς που το 1997 έστηναν χουντογλέντια στη Θεσσαλονίκη ζητωκραυγάζοντας υπέρ Παττακού και Μακαρέζου. Αυτούς που το 1980 δολοφονούσαν τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Αυτούς που το 1985 εκτελούσαν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, τον Καλτεζά. Αυτούς που το 1999 εκτελούσαν ένα 17χρονο Σερβόπουλο στη Θεσσαλονίκη. Η αστυνομία τους έχει στις τάξεις της τους χαφιέδες που έστελνε την Πρωτομαγιά του 2002 ο Σημίτης στο Σύνταγμα. Εχει στις τάξεις της τα καθάρματα του Τμήματος Ομονοίας, τους αλήτες με τη ζαρντινιέρα, τους πραίτορες με τις σιδερογροθιές κατά των φοιτητών, τους ειδικούς φρουρούς που πυροβολούσαν στο υπουργείο Αιγαίου κατά της φοιτητικής διαδήλωσης, τους «νταήδες» που τα περίστροφά τους «εκπυρσοκροτούν» και βρίσκουν τα Τσιγγανόπουλα κατακέφαλα ή στρέφονται κατά των πολιτών για μια θέση πάρκινγκ…
*
Η αστυνομία τους, είτε γαλάζια, είτε πράσινη, είναι σάρκα από τη σάρκα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας τους.
Η δημοκρατία τους και η αστυνομία τους, με τα «ηρωικά ΜΑΤ», είναι αυτή που αρμόζει σε ένα κράτος που δίνει 28 δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες σε μια χώρα που μετράει 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και όπου η ανεργία στους νέους φτάνει το 30%…
Ριζοσπάστης, Τετάρτη 10 Δεκέμβρη 2008
Στο κράτος του ζόφου... 